Blue Nights by Joan Didion

I look forward to reading one of my favorite authors Joan Didion's new book Blue Nights. The book functions almost as a tragic sequel to her previous memoir, The Year of Magical Thinking, where she, remotely yet intimately portrayed her relationship with her husband and the harsh process of coping with his death.

Blue Nights tells us the sorrowful story of her daughter, who died in 2005, two years after her father. The writer analytically struggles with not only her parental experience with her daugther, but more about mortality and children. How frightening it is to take care of them, the thin rope on which a parent tries to balance maintaining their individual spirits and the new responsibilities they automatically resume when a baby is given into their arms. How we let mementos go by with little appreciation and how, "when we talk about mortality, we're talking about our children."

Although gone through a completely crushing experience, the 76 year-old adds in an interview, "It's hard - but good - to laugh. It's a way to get through harrowing times and unimaginable losses." To listen to an interview with the writer on NPR, just click here.

En sevdiğim yazarlardan Joan Didion'ın yeni kitabı Blue Nights'ı okumak için sabırsızlanıyorum. Kitap adeta, daha önce kocasıyla olan ilişkisini ve ölümüyle başa çıkmanın sert aşamalarını mesafeli ama içtenlikle portrelediği anı kitabı The Year of Magical Thinking'in trajik bir devamı.

Blue Nights, babasının 2 yıl ardından 2005'de ölen kızının kederli hikayesini anlatıyor. Yazar analitik bir şekilde kızıyla olan ebevyn ilişkisiyle boğuşuyor. Ama daha çok ölüm ve çocuklarla. Onlara bakmanın ne kadar ürkütücü olduğu, bir ebeveynlerin kendi kişisel ruhunu korumakla, kollarına teslim edilen bebeğe bakmanın sorumluluğunu benimseme arasında ince bir çizgide dengede durmaya çalıştıkları. Yaşadığımız anların değerini bilmeden akıp gittiği ve nasıl ''aslında ölümden bahsederken, çocuklarımızı kastediyoruz.''

Her ne kadar mahvedici bir deneyimden geçmiş olsa da, 76 yaşındaki yazar bir röportajında söylemeden geçemiyor, ''Zor ama çok iyi, gülmek... Yürek parçalayıcı zamanların ve akla bile getirilemeyecek kayıpların üstünden gelmenin bir yolu.'' NPR'daki röportajının dinlemek için tıklayın.

* Photo via New York Magazine