Last night I watched a a beautiful documentary by one of my favorite directors, Werner Herzog. "The Cave Forgotten Dreams" presents a rare opportunity to see the depths of Cave Chauvet, where the very first paintings of mankind were discovered that dates to 32000 years ago.
This cave is not only the gallery of the first cave-paintings, but also the home of fossils of species now extinct, as well as the track-prints of children, men and animals.
The film creates an inevitable awe and wonder. Herzog's distinctive voice narrates with delicate care and a humble curiosity, exploring various issues from the points of view of art history, anthropology and science. He is as calm and patient as the cave, taking the time for instance, to talk to a scientist who had repetitive dreams about lions upon seeing the intense drawings of them with their eyes focused on a target. "I am a scientist, but a human being too. It was an emotional shock."
The film creates an inevitable awe and wonder. Herzog's distinctive voice narrates with delicate care and a humble curiosity, exploring various issues from the points of view of art history, anthropology and science. He is as calm and patient as the cave, taking the time for instance, to talk to a scientist who had repetitive dreams about lions upon seeing the intense drawings of them with their eyes focused on a target. "I am a scientist, but a human being too. It was an emotional shock."
What fascinated me the most was not the breath-takingly sophisticated artistic abilities of Paleolithic people, who clearly possessed a remarkable instincts about shading, movement, contrast... Nor was it the surprisingly fresh and vivid drawings, as if they were made only yesterday. What was so incredible, and emotional, was the evidently innate inclination of the human spirit to self-express, communicate and document life through art.
While watching the film, I felt a contradiction rising within me. I was lost in this historic story told through the crystalized hallways of the cave. At the same time, I felt this uncontrolably urgent need to document it, I wonder... at this day and age, are applications like instagram fanatically used as a tool of self-expression and story-telling, driven by that same human impulse to visually capture our memories? Or are we kidding ourselves, for our obsession with it is simply caused by our distractive narcicism or the need to create an alternate life through pictures?
Upon looking at the paintings closely, they feel fresh and vivid, almost like they were done yesterday. You almost feel the presence of the artist. They are there. You connect somehow. I cannot imagine them as fidgety, impatient and multi-tasking as we are today. Self-expression is a human need. But one firstly has to be completely present in the moment. "Wherever you are, be all there." And once we can do that, time and space will be irrelevant like this magical cave.
To watch a stimulating short interview with Herzog, just click here.
Dün akşam en sevdiğim yönetmenlerden Werner Herzog'ın yaptığı büyüleyici bir belgesel izledim. "The Cave Forgotten Dreams" 32000 yıl öncesine dayanan, insanlığın ilk resimlerinin keşfedildiği Chauvet Mağarası'nın derinliklerine nadir bir yolculuk imkanı sunuyor. Bu mağara, sadece ilk mağara resimlerinin galerisi değil, ama aynı zamanda soyu tükenmiş hayvan fosillerinin, çocuk ve yetişkinlerinin ayak takip eden bir barınak.
Film, kaçınılmaz bir hayret ve hayranlık duygusu yaratıyor. Herzog'un kendine has sesi, nazik bir itina ve alçakgönüllü bir merakla hikayeyi anlatıyor ve sanat tarihi, antropoloji ve bilim dallarında değişik perspektifleri inceliyor. Mağara kadar sakin ve sabırlı. Mesela, ava gözlerini dikmiş aslan sürünün resimlerini gördükten sonra, rüyalarında sürekli aslan gören bilim adamının duygularına zaman ayırıyor. ''Ben bir bilim adamıyım ama aynı zamanda bir insanım. Benim için duygusal bir şoktu.''
Beni en çok etkileyen, Yontma Taş Devri'ne ait bu insanların, gölge, hareket, kontrast gibi, gözle görülür iç güdülerini kanıtlayan nefes kesici ve sofistike sanat yeteneği değil. Benim için en inanılmaz ve duygusal olan, insan ruhunun apaçık özünden gelen, kendini ifade etme, iletişim kurma ve sanatla hayatı belgeleme eğilimi.
Film, kaçınılmaz bir hayret ve hayranlık duygusu yaratıyor. Herzog'un kendine has sesi, nazik bir itina ve alçakgönüllü bir merakla hikayeyi anlatıyor ve sanat tarihi, antropoloji ve bilim dallarında değişik perspektifleri inceliyor. Mağara kadar sakin ve sabırlı. Mesela, ava gözlerini dikmiş aslan sürünün resimlerini gördükten sonra, rüyalarında sürekli aslan gören bilim adamının duygularına zaman ayırıyor. ''Ben bir bilim adamıyım ama aynı zamanda bir insanım. Benim için duygusal bir şoktu.''
Beni en çok etkileyen, Yontma Taş Devri'ne ait bu insanların, gölge, hareket, kontrast gibi, gözle görülür iç güdülerini kanıtlayan nefes kesici ve sofistike sanat yeteneği değil. Benim için en inanılmaz ve duygusal olan, insan ruhunun apaçık özünden gelen, kendini ifade etme, iletişim kurma ve sanatla hayatı belgeleme eğilimi.
Filmi izlerken içimde bir ikilemin yükseldiğini hissettim. Bir yandan, mağaranın kristalleşmiş koridorlarından geçerek anlatılan bu tarihi hikayenin içinde kayboldum. Öte yandan içimde ani, kontrol edilemez bir ihtiyaç duydum. Seyrettiğimi belgelemeliyim. Düşünüyorum... Bu devirde instagram gibi fenomen yaratmış aplikasyonları, insan doğasında var olan, anılarımızı görsel olarak yakalama dürtüsüyle mi kullanıp görsel hikayelerle kendimizi ifade etmeye çalışıyoruz? Yoksa kendimizi mi kandırıyoruz, çünkü aslında bu saplantımız tamamen dikkatimizi dağıtan narsisizm veya resimlerle alternatif bir hayat yaratma ihtiyacından mı kaynaklanıyor?
Mağara resimlerine yakından bakınca resimler taze ve canlı gözüküyor, sanki dün yapılmışlar gibi. Resmi yapanın benliğini hissediyorsunuz. Ordalar. İletişim kuruyorlar adeta. Onları bizim gibi yerinde duramaz, sabırsız, birden çok şeye odaklanmaya çalışırken düşünemiyorum. Kendini ifade etmek insanın en doğal ihtiyacı. Ama hikayesi için insan önce benliğini tamamen o ana vermeli. ''Her neredeysen, tamamen orda ol.'' Ve bir kere onu yaptık mı, bu sihirli mağarada olduğu gibi zaman ve yer kaybolur tamamen.
Mağara resimlerine yakından bakınca resimler taze ve canlı gözüküyor, sanki dün yapılmışlar gibi. Resmi yapanın benliğini hissediyorsunuz. Ordalar. İletişim kuruyorlar adeta. Onları bizim gibi yerinde duramaz, sabırsız, birden çok şeye odaklanmaya çalışırken düşünemiyorum. Kendini ifade etmek insanın en doğal ihtiyacı. Ama hikayesi için insan önce benliğini tamamen o ana vermeli. ''Her neredeysen, tamamen orda ol.'' Ve bir kere onu yaptık mı, bu sihirli mağarada olduğu gibi zaman ve yer kaybolur tamamen.
* 1) Photo via IMDB 2) Photo via From Me to You 3) Photo via IMDB
No comments:
Post a Comment