Lokanta Maya, Istanbul

 

  

 

 

It's been almost three years since I moved to Istanbul. With ups and downs, through tantrums and laughters, I'm beginnning to feel more and more at home. Of course the great companionship of my friends and family, along with moving to a new apartment helped me through immensely. And because I love going out so much, one positive, peripheral factor has been the wide range of exciting bars and restaurants that keep popping around the city, reminding me of the diversely entertaining life of New York.

I always felt the void of a stylish place that felt like a cozy neighborhood restaurant. Somewhere people go, not just to see and be seen, or just because it is the latest hype. But a place where people go to enjoy good food and good company. Simple. Lokanta Maya, that opened last year in the up and coming neighborhood Karakoy, seems to be the missing piece. And I am clearly not the only one who feels that way. After weeks of failed attemps, I was finally able to make a reservation... 2 weeks in advance.

It was the first time for all of us. Mr. M, Romantic Rocker, sis and I. Romanic Rocker was already enjoying a delicious glass of Bellini when the rest of us arrived. We comfortably settled in the small dining room whose decor, with its emphasis on wood, clean lines, minimal yet warm approach, reminded me of Copenhagen, which I had adored when I visited the year before.

One of the first things I noticed was the tall mirror with the recipe of Mucver (zucchini fritters) written on it. Apparently patrons have been asking for the recipe so frequently that they decided to display the recipe. We just had to order it. Our other choices for appertizers included grill calamari, cauliflower soup and the borek. We devoured each and every one of them.

The main courses exceeded the yummy appetizers. The front-runners were the caramelized seabass with spinach and figs, and the smoked gilt head bream with beetroot couscous. The distinctive flavors capture the pure essence of the Aegean coast, while the dishes when complete are elevated with a modern sophistication. I was not surprised to find out that the talented chef, Didem Senol, was indeed a graduate from New York's French Culinary Institute.

We concluded our meal on a note as light and delicious as our dessert, mastic-gum pudding with a cherry coulis. So balanced. So delicate. As we've been enjoying every bite and every word of our conversation, a handsome photographer approached and wanted to take our pictures for... what now? Oh yes, The New York Times. Life has a funny way of reminding you where you've been and where you're headed... Well, it looks like I'll be delightfully, and quite regularly heading over to Lokanta Maya. I am home.

Istanbul'a taşınalı neredeyse üç yıl oldu. Sinir krizleri ve kahkahalar arasından inip çıkarak, bir baktım ki alışıvermişim evime. Tabii ki dostlar ve ailemin harika yoldaşlığı ve sevdiğim, yeni bir apartmana taşınmanın bu konuda devasa bir yardımı oldu. Ama dışarda sürtmeyi çok seven bir insan olarak, şehrin orasında burasında ortaya çıkan, çeşit çeşit heyecan verici restoran ve barların da yandan yandan pozitif bir etkisi olduğu kesin. Bana New York'un geniş, eğlenceli yelpazesini hatırlatarak.

Gene de stil sahibi, ama tatlı ve sıcak ''mahalle'' restoranı tarzında bir yerin eksikliğini hissediyordum hep. İnsanların sadece görüp görülmek istediği için veya son moda olduğu için gittiği bir yer değil de, güzel bir yemek, keyifli bir sohbet için gittiği bir yer. Basit. Geçtiğimiz yıl git gide popüler olan Karaköy'de açılan Lokanta Maya o boşluğu doluran parça gibi. Bunu tek hissedenin ben olmadığı kesin. Haftalarca uğraştıktan sonra en nihayet rezervasyon yapabildim... 2 hafta öncesinden.

Mr. M, Romantic Rocker, ablam ve ben, hepimiz için bir ilkti. Gittiğimizde, erkenci Romanic Rocker leziz bir kadeh Bellini içiyordu. Biz de rahat rahat yerleşiverdik masamıza. Küçük yemek salonunun dekoru, ahşabın öne çıkması, temiz hatları ve minimal ama sıcak yaklaşımıyla, bana geçtiğimiz yıl ziyaret edip bayıldığım Kopenhag'ı hatırlattı.

Gözüme ilişen ilk şeylerden biri, üzerinde mücver tarifi yazılmış duvara asılı uzun ayna oldu. Gelenler mücverin tarifini o kadar sık sormuşlar ki, sonunda bu şekilde paylaşmaya karar vermişler.  Sipariş vermemezlik olamazdı. Seçtiğimiz diğer başlangıçlar arasında ızgara kalamar, karnıbahar çorbası ve börek vardı. Enfes lezzetleriyle hiçbirine doyamadık.

Ana yemekler ise leziz başlangıçların önüne geçmeyi başardı. En beğendiklerimiz sote pazı ve incirli karamelize levrek, ve de pancar kısırı ile sunulan kiraz ağacında fümelenmiş çipura idi. Özgün tatları Ege'nin saf özünü yakalarken, yemek tabakta sunulmaya hazır olduğunda modern bir sofistike ile deneyiminizi yükseltiyor adeta. Yetenekli şef Didem Şenol'un New York French Culinary Institute'dan mezun olduğuna hiç şaşırmadım.

Yemeğimizi tatlımız kadar hafif ve leziz bir noktada tamamladık. Vişne şuruplu sakız tatlısı. Ne kadar dengeli. Ne kadar ince. Sohbetimizin her kelimesinin ve yediğimiz her lokmanın keyfini çıkartırken yakışıklı bir fotoğrafçı masamıza yaklaştı ve ne? Neresi için resmimizi çekmek istedi? Ah, evet. New York Times. Hayat enteresan ve beklenmedik bir şekilde hatırlatıyor bize geçmişimizi ve hangi yolda ilerlediğimizi. Görünüşe göre ben zevkle ve oldukça sık Lokanta Maya'ya gidiyor olacağım. Evimdeyim.

* 1) Photo via Turkey's for Life 2) Photo via Pretty Stuff 3) Photo via T-Magazine 4-7) Photos via Eat with Namie 8) Photo via The Guardian