Baz Luhrmann's The Great Gatsby

 

Knowing I'd be seeing it, Dj. G texted me just as I was walking out of the theater, "So was Gatsy great?" The only thing I could say at that moment was that "it was dizzying." Expected from Baz Luhrmann, who is best known for his outlandishly heavy-handed  movies such as Romeo & Juliet and Moulin Rouge, The Great Gatsby was no exception. 

The film is over-stylized with the golden glamour of Art Deco, sharp twist and turns in dialogue and action, volcanic city and party sequences. It is so in your face that it blinds you and makes the 3D effect feel completely unnecessary. I can't deny that the decadent art direction and costumes, explosive with color and energy, arrests and locks you in the movie. However, instead of concentrating on  montages and special-effects that he projects with the immature over-eagerness of a first-year film student, I wish that Luhrmann had focused more on the story-lines that are so complex and delicately layered in the book.

He neglects all his characters other than Gatsby, played by an irresistable Leonardo diCaprio, who does this mysterious character justice with his thoughtful portrayal, simultaneously representing the past's anchor and the future's wings. Nick Carraway, played by a hazy Tobey McGuire, his depth and love story cut out, falls completely flat next to him. A constantly mopey Carey Mulligan fails miserably to portray the confusing vivaciousness of Fitzgerald's mesmerizing Daisy, who is supposed to make you believe life is but a party in an attempt to camouflage her deep-rooted unhappiness. Tony Buchannan's sincere affection for Myrtyle Wilson remains merely a sexual one until the end. As a result of one-note direction and performance, the story inevitably remains one-dimensional.

The one factor that Luhrmann uses to his advantage is the key time period of the story. As it takes place in 1922, a year before the Great Depression, he transparently draws a dynamic parallel with New York's gluttonous market boom of the mid-2000, which made me wish the movie came out just a few of years earlier to really hti the point. Luhrmann's tool to achieve that parallel is the integration of contemporary music into the Jazz Age. Although done before by Sofia Coppola in the period piece Marie Antoinette, where the soundtrack consisted of the empty decadence of the 1980s, it still works.

Yet even with the slightly obvious yet somewhat interesting commentary on our time, the marvelous art direction and costumes, Leo's mature performance, and the fun music choices, the film is utterly shallow. Just like Tarantino did with  ''Django Unchained'',  if only Luhrmann had restrained his impulse to over-exaggerate, he could have captured the essence of Fitzgerald's classic tale of poor timing and lost love. Instead, he merely stays at the glittery surface like a party guest at Gatsby's, self-involved and clueless.

Filme gideceğimi bildiğinden, tam sinemadan çıkarken Dj. G mesaj attı, ''Gatsby muhteşem miydi hakkaten?'' diye. O an aklıma tek gelen, ''baş döndürücü'' demek oldu. Romeo & Juliet ve Moulin Rouge gibi çılgın ve ağır filmleriyle tanınan Baz Luhrmann'dan da ancak bu beklenirdi.  The Great Gatsby istisna olmamış.       

Altın  gibi göz kamaştırıcı Art Deco tarzı, diyalog ve aksiyondaki keskin dönüşleri, volkanik şehir ve parti çekimleri ile film aşırıya kaçarak insanı neredeyse kör ediyor ve 3D efektini tamamen anlamsız kılıyor. Renk ve enerjiyle patlayan sahne dekor ve  kostümlerin seyirciyi esir alıp filme kilitlediğini inkar edemem. Ancak keşke Luhrmann, film okumaya yeni başlamış bir üniversite öğrencisinin olgunlaşmamış hevesiyle, özel efekt ve montajlara verdiği odağı, kitabın kompleks ve narince katmanlı  hikayeye verseydi.
 

Karşı konulamaz Leonardo diCaprio'nun başarıyla canlandırdığı esrarengiz Gatsby dışındaki diğer bütün karakterler ihmal edilmiş. DiCaprio, hem geçmişin demiri, hem de geleceğin kanatlarını sembolize eden Gatsby'i etkileyici ve düşünceli oyunuyla yakalamış.  Karşılaştırıldığında, bulanık bir Tobey McGuire tarafından canlandırılan ve aşk hikayesi silinmiş Nick Carraway karakteri oldukça kısık kalıyor. Sürekli asık suratlı Carey Mulligan, Fitzgerald'ın içindeki derin  mutsuzluğu kamuflaj ederken, insanı kafa karıştırı büyüsüyle hayatın bir partiden ibaret olduğuna inandıran  Daisy'nin hayat dolu canlılığını sergilemekten tamamen yoksun bir performans gösteriş. Tony Buchannan karakterinin Myrtyle Wilson ile olan ilişkisi filmin sonuna kadar sadece cinsel bir seviyede tutulmuş. Sonuç itibariyle, tek nota yönetim ve oyunculukla, hikaye de ancak tek düzey kalabilmiş.

Bir gerçek var ki Luhrman, hikayenin geçtiği anahtar zaman dilimini avantajına kullanmış. Great Depression'dan bir yıl önce, 1922'de geçen konu, açık ve net bir şekilde 2000'lerin ortasında New York'un pisboğaz borsa patlaması ile dinamik bir paralel çiziyor. Keşke birkaç yıl önce vizyona girmiş olsaydı, bu noktayı tam gözünden vurması için. Yaptığı karşılaştırmayı sergilemek için kullandığı araç ise modern müziği Caz Çağı'yla kaynaştırması. Her ne kadar Sofia Coppola'nın tarihi filmi  Marie Antoinette'de boş savurganlığı 1980'lerin müziği ile ortaya koymuş olsa bile, taklit gene de işe yaramış.

Ancak, günümüzle ilgili az çok enteresan bu eleştiri, muhteşem sahne ve kostümler, Leo'nun olgun performansı, matrak müzik seçenekleriyle bile, film çok sığ kalıyor. Ah keşke Tarantino'nun ''Django Unchained'' filminde yaptığı gibi,  Luhrmann da aşırıya kaçma içgüdüsünü biraz dizginleyebilseydi, belki de Fitzgerald'ın kötü zamanlama ve kaybolmuş aşkı anlatan bu klasik öyküsünün özüne inebilirdi. Onun yerine, Gatsby'nin parti misafirlerinden biriymişcesine sadece pırıltılı yüzeyde kalabilmiş, kendini beğenmiş ve boş.

 

* 1) Poster via imdb 2) Poster via Visual.ly